Bazılarımız dışarıda yeni bir gol ararken, bazılarımız sınıflarında akışkanlar mekaniği dinlerken, bazıları ise -şampiyonluk sonrası ağlayan kısım buraya dahil- Bogut'un olmadığını öğrenip yılmadan umutlanmaya devam ederken ve tam da parklardaki çocuk sayısı sıfıra inmişken hayırlı haberler aldık.
Takımla geçirdiği süre, savunmayı oturtmaya çalışması, son olarak da Princeton mevzusuna alışılması konuları altında belirli süreler verdiğimiz ve artık bilinmeze doğru giden Brown birkaç saat önce Vence -aka Fatih-'in mübarek ellerinden çıkan RT huzurunda kovuldu. Resmi açıklama da yarım saat önce geldi.
İşin altını pek kurcalamaya gerek yok diye düşünüyorum. Brown olmuyordu. Savunma kısmında bazı sinyaller alsak da kırmızı tuşa sürekli şekilde basıp, ne olduğunu merak etmeyen adam olamadık. Özellikle Nash ve Howard hamlelerinden sonra gelinen şu nokta -hem de malum hazırlık kampı yapılmışken- çok can sıkıcıydı.
Brown'ın kovulması dışında, eski sevgiliyle dinlenen şarkımızı da sildiğimizi öğrendik. Nash sonrası yapmayı düşündüğümüz ve benim hala daha yatmadan önce sorguladığım Pricenton hücumundan da vazgeçileceği yönünde bazı haberler geldi. En az bu hamle kadar mantıklı olduğunu söylemekte zarar görmüyorum.
D'Antoni, Sloan, Phil ve Van Gundy ismi geçen koçlar. Phil'in geri döneceğini sanmıyorum. Üçgen hücuma alışkın olsak da bir sancı daha yaşamak istemiyorum. Van Gundy heyecan, bıyıklar ve güzel bir göbek demek ama bilemiyorum. Benim için hayal kurulup, umutlanacak adam Sloan oldu bile. En az Phil kadar imkansız olsa da zorlansın. Hem, ''Lakers'a gidebilir misiniz?'' diye sorulan soruları cevapsız bırakmış. Umut bizim işimiz. Tabii bunların yanında ismi en çok geçen adayın da D'Antoni olduğunu eklemek isterim. Ben kendisini ve oynattığı basketbol temellerini sevmem. Hücum yapımız ona uygun gibi gözükse de yolun sonunu görebileceğimiz ve güven veren bir koç olduğunu düşünmüyorum.
Neyse, böyle durumlarda genelde şöyle derler : Daha kötü ne olabilir ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder